Pjesa Trete - Kreu 3 - Romani Zonja Bovari i Gustav Flober

Pjesa Tretë
     Kreu III

Ishin tri ditë të mbushura plot e përplot, të mrekullueshme, të shkëlqyera, një muaj mjalti i vërtetë.

Ndenjën në Hotel Bulonja, në port. Dhe jetonin aty, me grila të ulura me dyer të mbyllura, me lule përdhe dhe me shurupe me akull, që ua sillnin që në mëngjes.

Rreth mbrëmjes, merrnin një barkë të mbuluar dhe shkonin hanin darkë në një ishull.

Ishte koha kur pranë kantiereve, dëgjohej oshtima e çekiçëve prej druri që i binin skafit të anijeve. Tymi i ziftit dilte midis pemëve dhe mbi lumë dukeshin pika të mëdha vajore, që valëzoheshin në përmasa të pabarabarta nën dritëngjyrën e purpurt të diellit, si pllaka lundruese bronzi fiorentinas.

Ata zbrisnin midis barkave të lidhura me ballamarë, kavot e gjata e të përkulura të të cilave ciknin paksa pjesën e sipërme të barkës së tyre.

Dalëngadalë fashiteshin gjithë zhurmat e qytetit, si rrakezhdraket e karrocave, gumëzhitja e zërave, hamullitjet e qenve mbi kuvertat e anijeve. Ajo hiqte kapelën dhe dilnin të dy në ishullin e tyre.

Zinin vend në sallën e ulët të një mejhaneje që kishte varur në derë rrjeta të zeza. Hanin salmon të fërguar, krem dhe qershi. Shtriheshin në bar, putheshin mënjanë nën plepa; dhe qejfi ua kishte të jetonin përgjithmonë, si dy Robinsonë, në këtë vend të vogël që u dukej, në lumturim e sipër, më i mrekullueshmi në rruzullin tokësor. S’ishte hera e parë që shihnin pemë, qiell të kaltër, bar të njomë, që dëgjonin gurgullimën e ujit dhe flladin që frynte në gjethnajë; mirëpo me siguri, kurrë ndonjëherë nuk i kishin soditur të gjitha këto, sikur të mos kishte ekzistuar natyra më përpara, ose sikur të kishte filluar të bëhej e bukur vetëm qysh nga nginja e epsheve të tyre.

Kur binte nata, ata ktheheshin. Barka kalonte bregut të ishujve. Ata rrinin që të dy në fund, të fshehur në errësirë, në heshtje të plotë. Rremat katrore kërcisnin mes unazave të hekurta; dhe e thyenin qetësinë si ndonjë rënie ritmike metronomi, ndërkohë që nga mbrapa maja e timonit që hiqej zvarrë nuk e pushonte pllaquritjen e lehtë dhe të ëmbël në ujë.

Një herë doli hëna; dhe ata nuk e humbën rastin për të thurur fjalë të bukura duke thënë se ai trup qiellor u dukej melankolik dhe plot poezi; bile ajo nisi të këndonte:

Një mbrëmje, a të kujtohet? ne lundronim, etj.

Zëri i saj i harmonishëm dhe i dobët shuhej nëpër valë, dhe era i merrte me vete dridhjet zanore që Leoni i dëgjonte tek kalonin, si përplasje krahësh rreth tij.

Ajo i rrinte përballë, mbështetur në një nga çatmat ndarëse të barkës, ku drita e hënës hynte nëpërmjet njërit prej kanateve të hapura. Fustani i zi, palat e të cilit vinin duke u zgjeruar në trajtë freskoreje, e tregonte më të hollë dhe më të gjatë. Kokën e mbante ngritur, duart të lidhura, dhe sytë lart nga qielli. Nganjëherë hija e shelgjeve e fshihte të tërën, pastaj dukej papritmas përsëri, si ndonjë vegim, në dritën e hënës.

Leoni, ulur përdhe pranë saj, ndeshi nën dorë një shirit mëndafshi të kuq. Varkëtari e vërejti mirë e mirë dhe më në fund tha:

- Ah! Duhet ta kenë lënë ata që shëtita një ditë më parë. Ishin një dorë e mirë shakatarësh, zotërinj e zonja, që erdhën këtu me ëmbëlsira, me shampanjë, me bori të vogla, me dreq e shejtan! Pale njëri, një shtatlartë dhe i bukur, me ca mustaqe të vogla sa i lezetshëm që ishte! Të gjithë i thoshin: “Hajde, tani na trego ndonjë gjë..., Adolf...; Dodolf...” më duket.

Asaj i hipi një dridhmë.

- Mos je pa qejf? – e pyeti Leoni duke iu afruar.

- Oh! S’kam gjë. Me siguri e ka fajin ajri i freskët i natës.

- ... dhe që s’duhet t’i ecte keq dhe me femrat, - shtoi me ngadalë lundërtari plak, duke kujtuar se po i thoshte ndonjë gjë të hijshme të panjohurit.

Pastaj, si pështyu duart, i rroku rremat përsëri.

Por ja që duhej të ndaheshin! Përshëndetjet ishin të trishtueshme. Letrat ai duhej t’i dërgonte te teto Roleja dhe udhëzimet që i dha ajo për zarfin e dyfishtë ishin aq të përpikta saqë ai ngeli pa mend fare nga dinakëria e saj në dashuri.

- Kështu pra, ti thua se gjithçka është në rregull? – i tha ajo kur u puthën për herë të fundit.

- Po, sigurisht! Po pse vallë, - mendoi ai me vete më pas, kur po kthehej vetëm nëpër rrugë, - t’i japi gjithë atë rëndësi kësaj prokure?