Kapitulli - IV
Zilja e telefonit binte me ngulm. Si nëpër ëndërr, Besimit i bëhej se e dëgjonte. Sa përfundonte refreni, ashtu i përgjumur, thoshte me vete: Më duket se jam në ëndërr. Por refreni përsëritej. U ndie vetëm atëherë, kur Sandra, e cila ishte e shtrirë pranë tij, e tundi fuqishëm nga krahu. Pasi u përmend, u ul në shtrat, dhe e mori dëgjuesen, duke u përgjigjur me një “alo” të trashë, si të mos qe zëri i tij. Nga ana tjetër e receptorit dëgjoi një zë që në fillim nuk e njohu, por pastaj sikur ta kishte shpuar dikush me hosten, u ngrit në këmbë dhe, duke e tërhequr kabllon e telefonit, me aparatin në dorë, doli në dhomën matanë. Megjithatë, edhe që andej dëgjoheshin fjalët, por pasi biseda zhvillohej në gjuhën shqipe, Sandra e siguruar se nuk ishte ndonjë telefonatë për të, u kthye në krahun tjetër, duke e mbuluar edhe kokën me batanije, që të mos dëgjonte bisedën. “Po, e kam të qartë, si urdhëro… ma jep adresën… ëhë! Po, po e kam të qartë… ëhë, e di atë doganë!… në sa ora? U bë!… mirupafshim… Si!?… vetë po shkoj, pra!… Në rregull…e di edhe garazhin. Po, ashtu siç jemi marrë vesh… Mirupafshim!” – dhe lëshoi receptorin lehtë mbi aparat. 82 Duke u përvjedhur në majë të gishtërinjve, Besimi hyri prapë në dhomën e fjetjes dhe ashtu hajnisht, filloi të vishej. Sandra e dëgjoi dhe për një çast, e përgjumur, e rrëmbeu nga dora dhe e tërhoqi nga vetja. “Po shkon në punë, shpirt? Kush ishte në telefon?“ „Jo, jo, me doli një punë tjetër!“ „Në ora tre të mëngjesit!?” – tha ajo, pasi kishte parë orën, që gjendej mbi komodinën fare pranë shtratit. “Po, në ora tre. Kur të kthehem, bisedojmë. T’i them të gjitha. Mirë?” “E di, e di. Kur të kthehesh ti, s’me tregon asgjë, si gjithmonë, enigmatik!” – tha Sandra me naze, pasi ishte ngritur në këmbë, duke e mbështjellë trupin e saj të brishtë me pelerinë. “Të tregoj, pra! Kësaj radhe, po. Të betohem!” “Të vij dhe unë me ty?” “Nuk kam kohë të pres, derisa ti të përgatitësh. Mirupafshim, schatz.” – dhe pasi e puthi në gushë, me xhaketën në dorë, doli me vrap. Sandra, me buzë të varura, mbylli derën me bravë. Njerëz të çuditshëm, mendoi, derisa hapat e tij dëgjoheshin akoma duke i kaluar shkallët dy e nga dy. Shumë të çuditshëm, mendoi për të dytën herë, dhe u shtri në shtrat. Vetura e tij tani çante në drejtim të magjistrales. Duhej të shkonte te një pompë e karburanteve, fare pranë kufirit, në kohë të caktuar, që fugoni të mos priste, por as Besimi nuk guxonte të ndalej e të priste gjatë aty. Këtë urdhër e kishte marrë herën e fundit, kur ishte takuar me Belin, siç e quanin një burrë thatak, trupvogël, rreth të tridhjetave, të cilit nuk dihej emri, 83 adresa, nacionaliteti, vend punësimi, profesioni… Me një fjalë, një njeri enigmatik. I kishte thënë se, pasi të lajmërohej përmes telefonit, ai duhej t’i dilte para, për ta udhëzuar një furgon, deri në adresën e caktuar, pra, në garazhin e Zekiqit. Në atë takim ai i kishte dhënë edhe kodin e marrëveshjes. Rreth njëqind metra afër kufirit, zvogëloi shpejtësinë, duke e kthyer veturën në të djathtë të rrugës, në sheshin e gjerë, ku ndodhej pompa e karburanteve. Qetësinë e natës e çau zhurma e automobilit, i cili me shpejtësi marramendëse dhe pa e respektuar shenjën e policit të doganës që të ndalej, mori drejt daljes. Doganierët u përpoqën ta ndalonin, por vetura çau në drejtim të tyre dhe në momentin kur u duk se u shpëtoi doganierëve, sesi e humbi kontrollin dhe me një të frenuar të rrufeshme, derisa nga gomat i doli tymi, me pjesën e pasme u përplas për shtyllën e betonit, që ndodhej në territorin e Zvicrës dhe aty u ndal. Policët doganierë, me armë në duar, të gatshëm për zjarr, u turrën drejt veturës. Me duar të ngritura lartë, nga vetura dolën një vajzë dhe një djalë. Pasi i urdhëruan t’i mbështetnin duart mbi veturë, ata filluan t’i kontrollonin. Në ato çaste në doganë ia behu një furgon me ngjyrë të bardh, i tipit „Fiat Dukato“. Doganierët e zënë me veturën, i bënë një kontroll të shpejt furgonit, pastaj i dhanë shenj të vazhdonte rrugën. Besimi, pasi e kishte mbushur rezervuarin e veturës se tij me karburant, ose kishte bërë se gjoja e mbushte, u ul qetë-qetë në veturën e tij, ndezi motorin dhe shtypi gazin, duke dalë në rrugë. Përmes sinjaleve u morën vesh dhe tani çdo gjë shkonte sipas planit. 84 * Nga ana e pasme ishte dera e madhe e garazhit, që shërbente kryesisht për makinat e mëdha. Shoferi, me ndihmën e Zekiqit, e futi furgonin në brendi të garazhit. Si zakonisht, Zekiqi së pari ndërroi rrobat. Veshi pantallonat dhe xhaketën që ishin të ngjitura njëra me tjetrën. Rrobat e mekanikut ishin të qëndisura me emblemën e garazhit “Fiat Garage”, të shkruara me germa të mëdha e me bojë të përhimët. Mbi xhepin xhaketës, mbi anën majtë, ishte i shkruar emri i tij, por nuk dallohej mirë, sepse ishte i përlyer me vajra e me katran. Pasi u mëshoi edhe një herë flokëve me dorën e majtë, u afrua ngadalë pranë furgonit. Dukej sikur e kishte ndërmend ta merrte me të mirë furgonin, ta ledhatonte, që të mos egërsohej, siç bën zakonisht nallbani kur i afrohet ndonjë kali hamshor. Duke e shtypur sustën, motori i vinçit nxori një zhurmë të zgjatur, e cila në qetësinë e natës dëgjohej i dyfishuar dhe ndillte njëfarë frike. Befas iu duk sikur dikush përgjonte nga jashtë dhe, sakaq, lëshoi sustën. Mbajti vesh. Asgjë! Budalla! Të ka hyrë frika në palcë, frikacak! E shau veten, duke e shtypur sustën prapë. Dalëngadalë furgoni ngjitej lartë. Zekiq mori frymë thellë. Për një çast iu duk se, me këtë lartë ngritje të furgonit, kishte kaluar edhe rreziku. Me të shpejtë mori çelësin e madh që rrotullohej me shtypjen e ajrit që vinte nga kompresori dhe filloi lirimin e vidave. Fresku i agimit kishte filluar të shpërndahej bashkë me mugëtirën. Në xhadenë kryesore, që kalonte fare pranë garazhit, kishte filluar të shtohet rrëmuja. Komunikacioni kishte filluar të dendësohej. Njerëzit 85 shpejtonin secili në punën e tij. Që nga larg u dëgjua sirena e një autoambulance. Pastaj u dëgjua zhurma e trenit, i cili kaloi mbi urën metalike, duke lënë prapa një kërcëllimë mbytëse. Pranë garazhit dikush ishte ndaluar që ta mbushte automobilin e tij me karburant. Sigurisht se diçka nuk shkonte mbarë, sepse ai shante në italisht. Zekiq u detyrua të dilte dhe të pyeste se çfarë i kishte ndodhur. Pasi Zekiq e evitoi problemin, ai u qetësua dhe vazhdoj punën e tij. Nga ndërtesat përreth filluan të vërshonin fëmijët, dikush me çantë, dikush me ndonjë libër të vetëm në dorë dhe ata më të vegjlit, me shirit të kuq të varur mbi kraharor, që tregonin se ata ishin fare të mitur, parashkollorë. Të gjithë drejtoheshin kah shkolla. Brenda një ore çdo gjë ishte në vendin e vet. Kur erdhi shefi, e gjeti duke punuar në riparimin e furgonit, të cilin, siç i tha shefit, e kishin sjellë gjatë natës për riparim dhe ishte tepër urgjent. Zekiq i tregoi shefit se cilën pjesë duhej t’ia ndërronte furgonit dhe shefi, përmes telefonit, bëri porosinë. Myshterinjtë filluan të dyndeshin në garazh. Dikush kishte ardhur ta merrte makinën e tij. Dikush kishte pasur ndonjë defekt të vogël në automobil dhe kishte ardhur ta riparonte para se të shkonte në punë. Erdhën edhe shoferët e makinave që kohë më parë Zekiq, krejt sipas planit, i kishte mbushur me “mall”. Ishin gjithsej tre veta. Kurrë nuk i kishte parë, sepse makinat i kishin sjellë aty për „riparim“ të tjerë njerëz. Zekiq këtë truk e dinte, kurse shefit as që i interesonte se kush vinte e kush shkonte. „E ka çelësin“, kishte pyetur një herë shefi. „Po“, ishte përgjigjur Zekiq. „Atëherë, bëje pagesën dhe - Hasta la vista!“ 86 Përmes mimikës Zekiq e informoi shoferin se çdo gjë ishte në rregull, sipas planit. Furgoni ishte i parkuar jashtë, pranë derës së madhe. Pasi ai e bëri pagesën te arka, shoferi u largua. Zekiq e ndjeu veten të lodhur. Zakonisht në këso rastesh ndihej i lodhur, siç dukej, jo aq nga puna, por më tepër nga frika. Tani ishte koha që të tërhiqej nga vendi i punës dhe të fshihej në vendin e tij të preferuar, që askush nuk mund ta gjente, për të pritur reaksionin e parë, pas gjithë asaj pune të lodhshme e të frikshme. Dita kishte filluar të thyhej. Edhe pak dhe do të përfundonte orari i punës. Zekiq iku ndër të parët. Shefi e kuptoi dhe i dha leje që të largohej. Zekiq e lajmëroi gruan se kishte mbledhje të Partisë Opozitare Serbe. Doli në rrugë. Disi e ndjeu veten më të sigurt në mes të gjithë atyre njerëzve. Koha kishte filluar të ftohej dhe pasi u mbështoll mirë me shallin bojëkafe, hyri në veturën e tij, që ndodhej e parkuar në skajin e rrugës. “Më ndihmo, o Zot!” - tha me vete dhe bëri kryq. * Takimi ishte caktuar në ora shtatë, plus minus dhjetë minuta. Vendtakimi ishte në një shtëpi të vjetër dhe të vogël, në dalje të qytetit. Në pamjen e parë të bënte përshtypjen se në këtë shtëpi nuk banonte askush. Në oborrin e vogël para shtëpisë, që ishte i rrafshuar me zhavorr, luanin ca fëmijë. Shoqëruesi priu i pari drejt hyrjes. Ai nuk i ngjiti shkallët përpjetë, por në anën e majtë të derës zbriti një palë shkallë dhe u gjend para një dere tjetër. Nxori nga xhepi çelësin e vogël dhe e solli lehtë në derë. Ajo u hap, duke bërë ngërrc të zgjatur. Zbritën edhe një palë shkallë. Aty nuk ishte ndonjë 87 shtëpi banimi. Ishte një bodrum i madh dhe gjysmë i boshatisur. Pasi shoqëruesi shtypi sustën, u ndez një dritë dhe në fundin e atij podrumi u duken mobilie të vjetra e të hedhura pa kujdes. Ishte qetësi. Nuk dëgjohej asgjë, përveç hapave të tyre. Shoqëruesi mori drejtimin nga mobiliet e hedhura pa kujdes dhe ua bëri me shenjë që të uleshin diku, ku të mundeshin dhe rrudhi krahët me një buzëqeshje të ngurtë, në shenjë shfajësimi. “Duhet të prisni një grimë!” – tha shoqëruesi dhe u kthye nga kishin ardhur. Këta kërkuan në atë rrëmujë dhe pasi gjetën disa kolltukë të vjetra, u ulën. Në atë qetësi u dëgjuan hapat e shoqëruesit të tyre, por befasia ishte se ai nga jashtë ua mbylli derën me bravë. Besimit i shkoi mendja të arrestimi i tij, sepse njeriu që i shoqëroi iu duk sikur të ishte po ai, dhe pastaj zëri i tij i qetë dhe në fund, brava. Sa e urrente bravën, dhe një palë mornica ia përshkuan trupin. “Pse e mbylli derën?” – pyeti si me vete. Beli e shikoi me një palë sy të akullt dhe nuk foli. Bëri një lëvizje të trupit nga ana e majtë, duke bërë përpjekje që të ulej më mirë dhe nga xhepi nxori kutinë e duhanit dhe ia zgjati Besimit. Pasi ndezën nga një cigare, Beli, ashtu i shushatur siç ishte, u kthye edhe më shumë nga ana e Besimit dhe me një shikim pakëz më të zbutur dhe me një buzëqeshje të lehtë të varur në buzët e tij të ujta, ngriti njërën vetull pakëz lartë dhe tha: “Nuk e mbylli derën për ne, por që t’mos hyjnë fëmijët këtu. E sheh, kjo shtëpi është “Foyer für asylbewerber”. Tani ka përfunduar orari zyrtar i punës dhe këtu nuk ndodhet askush që përkujdeset për të, përveç 88 atyre që banojnë këtu. Edhe ky djali këtu banon. Ky kujdeset për pastërtinë e këtij objekti. Ke armë me vete?“ “Po, pse ka ardhur puna deri te armët?” “Jo, ashtu kot të pyeta.” Bënte ftohtë. Ora ishte 17:03 minuta. Kishte akoma kohë. Ndërkohë, qetësinë mbytëse të atij bodrumi e prishi zhurma e hapave që, nga ana e derës, vinte si e mbytur. U dëgjua rrotullimi i bravës dhe fill pas saj, u dëgjuan hapat që po afroheshin. Përcjellësi u kthye prapa, duke e mbyllur derën, por kësaj radhe jo me bravë. “Gutenabend” – përshëndeti njëri që qëndronte në ballë të asaj çete të vogël të përbërë nga pesë veta. Ishte një burrë i gjatë, me flokë të zeza dhe të gjata deri mbi supe. Kishte një mjekër të dendur, jo të gjatë. Mbante një palë syze të errëta dhe të mëdha. Nuk deshi të ulej. As shokët e tij, që rrinin prapa tij, nuk pranuan të uleshin. “Sa kilogram i keni?”- foli ai me një gjermanishte të çalë me theks arab. “Për sa jeni në gjendje ta bëni pagesën?” – pyeti Beli. “Kjo është çështje private, por nuk ka rëndësi, ne mundë t’i përgjigjemi një kërkese deri në njëzet kilogram! E keni të pastër apo është e përzier?” “Sipas nevojës suaj, kemi të pastër, por kemi edhe të përzier. Me vete kemi edhe paracetamol, përziers, të ardhur nga Holanda” “Ne, me dëshirë e marrim të gatshëm, të përzier” – tha ai, duke e kthyer vështrimin nga shokët e tij. Ata pohuan me kokë. 89 “Ne kemi njëzet bukë!“ ”Mirë.” “Doni ta provoni? “- pyeti Beli “Sigurisht!” – u përgjigj prapë i pari. “Për pagesën e mëparshme, si qëndron puna? E bëni sot, apo… ” – pyeti Beli. “Edhe ajo është e rregulluar, e bëjmë sot.” Beli i bëri me shenjë Besimit. Ai u ngrit dhe me hapa të qetë doli. Të dera e hyrjes takoi shoqëruesin. Ai ishte ulur në prag dhe kishte filluar të luante me fëmijë. Mugëtira e mbrëmjes kishte filluar ta mbështillte këtë pjesë periferike të qytetit. Automobilat qarkullonin në rrugën matanë. Tutje, në anën e djathtë, shiheshin ndërtesat e mëdha të fabrikave dhe të magazinave gjigante të ndërmarrjes “Migros”, ku dritat nëpër rrugën kryesore i shndrisnin deri në disa kate, kurse pjesa e epërme e tyre dukej e mugët dhe pa shenja jete. Fare pranë oborrit të ndërtesës se vjetër, që Beli më parë e quajti „Foyer für asylbewerber“, ndodheshin disa kangjella të ndryshkura hekuri, kurse pas tyre një renditje harmonike e pemëve me trupa të vegjël, që tani në këtë stinë të vjeshtës dukeshin të zhveshura, jo vetëm nga gjethet, por edhe nga bukuria. Dukeshin sikur të ishin lakuriq dhe nuk dihej se çfarë pemësh ishin. Drita e dobët e oborrit i bëri fëmijët që të linin lojën dhe të mblidheshin ngadalë në dhomat e ngrohta, pranë prindërve të tyre. Kur u turrën fëmijët drejt derës, Besimi i vërejti se disa ishin fëmijë zezakësh, apo nga Sri Lanka, kurse dy të tjerë i dëgjoi të flisnin turqisht. Çudi, kanë ardhur nga anë e kënd i botës këtu dhe jetojnë në harmoni… 90 “Si të quajnë?” – pyeti Besimi. “Hut Shkami,” – u përgjigj tjetri. “Ke kohë që merresh me këtë punë”? “Jo, unë vetëm ndërmjetësoj në këso rastesh. Të merrem seriozisht me këtë zeje, duhen investime të mëdha, që mua me mungojnë.” “Nëse dëshiron vërtet të merresh me këtë punë, unë të ofroj drogë sa të duash, dhe atë veresie. Pagesën e bën kur ta kesh shitur drogën. Fitimin e ndalë për vete, ndërsa borxhin e kthen. Më beso, ky zanat ka fitime përrallore...” “E besoj. Nuk është aspak punë e ndershme, por unë akoma nuk kam leje pune, familja nga Kosova po kërkojnë para. Ata mendojnë se, posa të arrish në Zvicër, paratë të presin të gatshme. Kështu kam menduar edhe unë, para se të vija këtu. Të gjithë presin nga unë!” – tha Huti, me një zë të ulët, sikur kërkonte mëshirë. “I bie një herë me të shpejtë: bam, bam, bam dhe i shpëton ata edhe veten. Por duhet të llogarisësh edhe rrezikun… Takohemi një herë tjetër dhe bisedojmë më shtruar. Mirë?” “Shumë mirë!” “Eja, tani, ata kërkojnë mallin!” “Shkojmë.” Beli qëndronte i heshtur në kolltukun e tij. Dukej se kishte ndërruar vend. Ishte afruar edhe më afër murit, duke e mbështetur kolltukun e tij pas murit. Dorën e djathtë e mbante nën sqetull, kurse të majtën e kishte mbështetur për faqen e tij të lëmuar e pa qime. Edhe kur u afruan Besimi me Hutin, nuk bëri ndonjë lëvizje. Vetëm vështrimin e çoi pak më lartë, duke i ngritur 91 vetullat e tij të holla jashtë mase. Përcjellësi, me hapa të lehtë, u afrua pranë një grumbulli me dërrasa të mobileve të shkatërruara dhe filloi qetë, pa bërë zhurmë, t’i largonte ca sosh. Pastaj, nën atë grumbull dërrasash, doli një komodinë e vjetër. Shoqëruesi i dha shenjë që në këtë punë t’i ndihmonte edhe Besimi. Të dy së bashku ngritën pezull komodinën dhe e vendosën në mënyrë të drejtë, në mes të Belit dhe të tjerëve. Pasi bëri një shtrirje të kurrizit, duke nxjerrë nga goja një „oh“ të lehtë, nxori nga xhepi një çelës të vogël dhe hapi një derëz të komodinës. Në brendi u dukën pako të vogla, të mbështjella me kujdes me një najlon bojëhiri. „Provoje!“ - tha Beli me një zë të ulët, sa që mezi u dëgjua. Ai prapë kishte atë qëndrimin e tij të ngurtë. Pa asnjë lëvizje, ai shikonte si i përhumbur në një amulli. Çdo lëvizje e bënte me kujdes. Të njëjtën gjë e bënte edhe Besimi, kurse shoqëruesi nuk ishte më pranë tyre. Se ku ishte zhdukur, pa u parë fare. Ishte qetësi e thellë. Askush nuk pipëtinte. Dëgjohej një „Fësh-fësh“ nga lëvizjet e burrit të gjatë e me syze të mëdha, gjatë kontrollit të cilësisë. „Cilësore!“ – tha më në fund. „Sa bukë janë gjithsej? – pyeti ai me mjekër. „Të thash më parë, njëzet.“ „Cili është çmimi i fundit? Do të ketë ndonjë lehtësim, nëse ne i marrim njëherësh të gjitha?” Beli luhati kokën në shenjë mohimi. “Mirë, pra! Paratë!“ – dha urdhër mjekra. Beli u afrua pranë çantës dhe nga mesi i njërit nga dengjet nxori një bankënotë. Ktheu kurrizin nga të pranishmit dhe e shikoi në dritë bankënotën. Pastaj, nga xhepi nx92 ori një letër të bardhë dhe pasi e vendosi bankënotën mbi të, filloi ta fërkonte. Në letrën e bardhë la shenjë ngjyra e bankënotës. “Në rregull. Janë origjinale!” Pasi u bë pagesa, ata morën pakon me drogë dhe dolën. Shoqëruesi ua hapi derën. Beli hapi çantën dhe nxori disa tuba parash dhe pas një llogarie të shkurtër, ia zgjati Besimit disa sosh. “Këto janë për ty, kurse të tjerat janë për njerëzit tuaj. Tani është koha të ikim! Unë po dal, kurse ti eja pas pesë minutash. Mirupafshim!” – tha Beli, duke ia zgjatur dorën. “Mirupafshim! Ku do të takohemi për ta pirë nga një? – i tha Besimi me buzë në gaz. “Do të gjejmë kohë edhe për këtë!” – tha Beli me një zë të ulët dhe doli. Sa njeri i çuditshëm. Di të ruhet shumë më mirë se sa unë që jam i specializuar për këto punë. Ka lindur talent, është për t’ia pasur lakmi, mendoi dhe me hapa të shpejtë u drejtua nga vetura e tij. Kishte një ndjenjë gëzimi për fitimet marramendëse që ia sillte biznesi i tij. Kurse, në anën tjetër, ndiente një zymtësi për shkak se dy ditë më parë ishte grindur me Sandrën. Do t’i kalojë inati, kishte menduar. Zënka kishte ndodhur për shkak se ai kishte qëndruar gati tërë natën në një lokal, ku grumbulloheshin shumë shqiptarë. Ajo disa herë e kishte kundërshtuar për shkak të vizitave të tij të shpeshta në këtë lokal, i cili, sipas saj, ishte lokal jo për t’i kaluar orët e mallëngjimit me bashkëvendësit, por për të matur forcën fizike dhe trimërinë. Para ca kohësh aty kishte pasur grindje, rrahje dhe shkrehje 93 armësh. Me këto mendime ai hyri në dhomën e madhe të pritjes. Mbi tavolinën e ulët ishin gazetat ditore, që i parapaguante Sandra, si dhe shumë pliko. Filloi t’i hapte ngadalë. Fletëpagesa e rrymës, mendoi, qiraja, po kjo? Dhe vazhdoi leximin: “Ftesë: Për shpirtin e prindërve të ndjerë, ndjesë paçin, ju ftojmë të merrni pjesë në festën e Mevludit, që mbahet në sallën Gemainde Kirche Weisstrasse 21 Schlieren, me datë 12. 6. 1996 në ora 18:00. Pjesëmarrja e juaj do të na nderojë. Me respekt, vëllazëritë Dini dhe Vali.” Në korridor u dëgjuan hapat e gëzueshëm të Sandrës, derisa ai mendonte se plani do të realizohej ashtu siç e kishin paraparë. Ajo erdhi si gjithmonë e qetë. Kuptohej se akoma nuk i kishte kaluar zemërimi. Nuk përshëndeti fare. Ajo, pasi hoqi këpucët, hyri në dhomën e gjumit. Besimi nga këndi e shikonte me një epsh të tepruar. Ajo kishte filluar nga zhveshja. E ndjente se nuk do të përmbahej, prandaj u afrua fare pranë, kur Sandra ishte gati lakuriq. Shikimi i tij mbi trupin e saj të bukur, nuk kishte asnjë lidhje me grindjen. Këtë e ndiente edhe Sandra. Edhe ajo ishte e këtij mendimi, por në veten e saj, pa e shfaqur. E ndjente dhe e dëshironte atë shikim të zjarrtë të tij, prandaj edhe lëvizjet i kishte nazeqare. Nuk do të kundërshtonte, po t’i afrohej Besimi. Ajo këtë e priste, bile me padurim. Disi, në mënyrë provokative, gjoja se po i hiqte rrobat, me duart e saj të vogla ledhatonte lehtë pjesët delikate të trupit, si pa e vënë re fare shikimin e Besimit. Dhe përpiqej ta përmbante veten nga nervoza për vonesën e tij. E ndjeu se ai do të afrohej. Dhe ashtu ndodhi. Ai tani ishte pranë saj. Ajo ndjeu dorën 94 e tij, kur e lëshoi lehtë mbi supin e saj gjysmëlakuriq. Ai mbajti qëndrim, duke pritur reagimin. Kundërshtim nuk kishte, por as qasje të mëtejme nga ana e saj. Atëherë, qetësisht e tërhoqi kah vetja dhe e mbështolli në përqafim. Me një buzëqeshje të papërmbajtur, ajo iu hodh në gjoks, duke i afruar buzët e saj të kuqe pranë buzëve të tij. “Sot mora një thirrje për mbledhje,” – tha Besimi. “Ku e gjen edhe ti të ikësh, sa herë që unë jam e gatshme për…” “Jo sot, schatz, të dielën!” “Aha…“ - ia bëri ajo, me një zë të zgjatur dhe qetësisht e tërhoqi drejt shtratit. – „Dhe unë do të mbetëm fare e vetme në këtë shtëpi të trishtë.“ “Ti me ke thënë se do t’i vizitosh prindërit?” “Ë, ë… do të rri këtu… ah… ahh!…“ * „…Një kohë të gjatë kam punuar inspektor i policisë dhe kam pasur një jetë të bujshme, aventuriere! Pas orarit të punës i gjeja baret me luksoze dhe, pasi të gjitha ishin të paguara nga ata që i kisha „zënë” në kundërvajtje gjatë ditës, si pije, meze, raki dhe, ç’ishte më e mira, edhe bukuroshe të reja, që kishin ardhur nga Serbia, ha, ha, ha!... Pastaj, kur iu ndihmova demonstruesve, duke e vrarë një polic serb, ata me burgosën... dhe deshi zoti ika!“ – fliste Besimi, i ngazëllyer nga koha e shkuar, duke tundur duart dhe me ton të lartë përpiqej t’ua mbushte mendjen tre-katër burrave që i kishte për ballë, se kishin të bënin jo me një njeri dosido, por me një të tillë që ka pasur një karrierë të bu95 jshme, me pozitë të lartë në shoqëri, me përvojë të shkëlqyer në atë mjedis ku kishte jetuar dhe për çështje të lartë patriotike dhe kombëtare kishte qenë i shtrënguar të arratisej. Si të gjithë patriotët e tjerë, që ndodheshin të strehuar këtu, kishte vendosur t’i dilte zot atdheut që ishte në rrezik, vazhdonte të fliste Besimi. Askush nuk reagoi për ato që ai i tha. Ra një heshtje mbytëse. „Po ju, ku keni punuar para se të vini këtu?” – pyeti njëri shokun që e kishte për bri, sa për ta thyer atë heshtje gjumashe. “Kush, unë?” – pyeti burri, disi i çuditur nga kjo pyetje e papritur. “Po, po, ti.” – ia ktheu tjetri prerë. “Unë gjithë jetën jam grindur me këtë”, – dhe bëri me gisht nga ai që pak më parë e kishte quajtur veten inspektor të policisë. Besimi u skuq lehtë. Tërë fajin ia hodhi Dinit, i cili i kishte thënë se të gjithë të ftuarit “ishin tanët”. U zgjat edhe më fort kah ai, të shikonte se cili ishte ai që u përgjigj. Tjetri kishte kyçur gojën dhe nuk fliste më. Ishte një burrë shtatlartë, me një palë sy të trishtueshëm, të fshehur thellë prapa xhamave të syzave. Ai shikonte në drejtim të tij, me një shikim ironik dhe në buzë i varej një buzëqeshje cinike. Besimi, për të mos i ulur sytë para tij i turpëruar, vuri buzën në gaz, duke zbuluar dhëmbët e tij të verdhë. Do te të kushtojë shtrenjtë kjo përgjigje ironike që me bëre të skuqem para këtyre burrave, mendoi duke e larguar shikimin nga ai dhe u ngrit. Në korridorin e ngushtë u takua me Dinin. Pas një bisede të shkurtër që pati me të, Besimi, me një buzëqeshje cinike dhe me një shikim ironik dhe triumfues bashkë, u kthye dhe u ul në vendin e vet. 96 Salla kishte filluar të mbushej me burra të moshave të ndryshme. Në ballë ishte vendosur një tavolinë e madhe, e mbuluar me një beze të bardhë dhe në mesin e saj, ishte vendosur një vazo e madhe e mbushur me lule lloj-lloj ngjyrash. Edhe tavolinat e tjera ishin të stolisura me lule, por jo edhe të mbuluara me beze. Tavolina në ballë ishte e rezervuar. Hetohej lehtë se ata që ishin të ftuar të uleshin në atë vend të stolisur bukur, ende nuk kishin arritur. Në mesin e sallës, poshtë në dysheme, ishte vendosur një televizor i vogël, kurse në fundin e sallës ishte vënë një kamerë e madhe me këmbë të gjata. Kameramani i bënte provat e fundit. Ndihmësi i tij mbante në dorë një kamerë pak më të vogël dhe herë pas here e lëshonte në veprim, që ta provonte nëse ishte në vijë harmonike me dy televizorët dhe kamerën e madhe. Ai provonte edhe mikrofonin, duke numëruar: “Einz, zwei… einz, zwei...” - dhe zëri i tij i trashë mbushte sallën, pasi kalonte për bukuri përmes zmadhuesve, duke i mbytur zërat e të pranishmëve që bisedonin në mes vete me zë të ulët. “Erdhën!… ngrehuni në këmbë ju lutëm! Erdhën!“ - thirri Dini. “Selam alejhi” – thirri kryehoxha, posa u duk në derë, i veshur me një xhybe të zezë që i arrinte deri në fund të këmbëve. Në kokë mbante çallmë. Kishte një palë sy të lëvizshëm dhe zhbirues, si dhe një mjekër të zezë e të gjatë. Pas tij hynë në sallë edhe katër të tjerë, të veshur pothuaj njëjtë, por në vend të çallmës ata mbanin në kokë plisa të bardhë, që dukeshin si ojme të qëndisura. 97 “Alejhi selam” – u përgjigjën të pranishmit duke e u ngritur në këmbë. Zhurma e karrigeve e mbyti atë zë të përbashkët, sa që mezi u mor vesh se vërtet xhemati ia kishte kthyer selamin imamit. Pasi zunë vendet sipas rangut, hoxhallarët i dhanë shenjë xhematit që të qetësoheshin dhe të mbanin vesh se kishte ardhur koha që tubimi të fillonte. Kryehoxha, pasi u kollit sikur donte ta pastronte zërin, ngriti vetullat lartë dhe, duke e përqendruar vështrimin në një pikë të pacaktuar, i dha zërit që buçiti i dyfishuar nga zmadhuesit, sa që e bëri kameramanin të vraponte pranë aparaturës dhe ta ulte zërin. “Bismil-lahi Rrahmani Rrahim! Në emër të Allahut xhenëshanehu, po fillojmë lutjen hyjnore për shpirtin e prindërve të Nuredinit, rahmetli-muvludin, që atyre Allahu iu ndihmoftë dhe ua shëndritë rrugën e shtruar me lule drejt xhenetit!… Amin!” “Aaaamiiinnn” – buçiti edhe zëri i xhematit në sallë. Pastaj njëri nga hoxhallarët, me një zë të hollë, filloi të këndonte në një melodi arabe, por me fjalët në gjuhën shqipe: “Bismil-lahi themi ne kur të fillojmë Emrin e All-llahut ne ta përkujtojmë…” Në sallë kishte rënë heshtje. Vetëm zëri i imamëve dëgjohej. Ata filluan të këndonin në kor, kësaj radhe në gjuhën arabe: ”Essalatu vesselamu alejke ja Resul All-llah…” 98 Njëri nga me të rinjtë, që deri më tani kishte qëndruar në një skaj i pavërejtur, befas tërhoqi shikimet e të pranishmëve, kur me zërin e tij melankolik filloi të këndonte, sa që edhe dejtë e fytit iu fryn, duke marrë ngjyrë të kaltër, ndërsa nga zori iu skuq fytyra. Që në fillim la përshtypjen se nga zori do të ndërpriste këngën, por ai vazhdoi, tani me zë më të pastër dhe më kumbues: “Prej mevludi, i vdekuri ka dobi Profeti do ta përkrahë me kënaqësi…” Një redaktor gazete, i cili ndodhej i ulur fare pranë hoxhës, kishte vënë duart në faqe dhe vështrimin e kishte mbërthyer në një pikë të pacaktuar, mbi parketin e lëmuar të dyshemesë. Fare pranë tij ishte i ulur botuesi, kurse pak më tutje ishte edhe realizuesi kompjuterik, një djalë i ri me balluket e lëshuara mbi vetullat kaleshe. Njëri nga ndihmësit e hoxhës, që ishte i ulur fare pranë tij, kishte kthyer kokën nga ai dhe me dorën pranë gojës, i pëshpëriste diçka në vesh. Hoxha lëvizte kokën në shenjë pohimi dhe pastaj sytë e tij të rrumbullakët i drejtoj nga Dini, duke ia bërë me dorë. Dini e përshëndeti me kokë dhe me dorën e majtë në faqe, u kthye nga Besimi. Me një lëvizje të lehtë koke i dha shenjë që ta ndiqte pas. Edhe në korridorin e ngushtë, derisa ata i zbrisnin shkallët e vjetra dhe të drunjta, i ndiqte pas zëri paksa i molisur i hoxhës. Dinit i dukej zëri lutës i hoxhës sikur i thoshte të kthehej prapa, se atë që e kishte ndërmend 99 ta bënte nuk ishte e shkruar as në Kur’an. Por tani hoxha këndonte në arabisht dhe nuk dihej se ç’thoshte, e luste të kthehej, apo e uronte të vazhdonte rrugën e nisur. Në oborr ishte errësirë. Që larg nga rruga vinin rrezet e dobëta të dritave të neonit, që ndriçonin atje tej trotuarin e gjerë. Një freski e hollë i bëri gjethet e plepit të shushurinin. Ata, pa folur fare, u drejtuan kah makinat e tyre. Hynë në makinën e Besimit. Ai nxori nga xhepi telefonin mobil. Pasi formuloi një numër, e afroi dëgjuesin pranë veshit. Në anën tjetër u përgjigj një zë i thellë mashkulli, në gjuhën gjermane: “Pantiq, klinika private dentare, urdhëroni ju lutëm!” “Me falni për shqetësimin, unë quhem Besim, kam një shok dhe dua ta sjell urgjent në klinikë. Ka dhembje të forta të dhëmballës.” “Silleni menjëherë. Si quhet ai?“ “Nuredin Keliqi.” “Nu-re-din… Ke-li-qi… çdo gjë është në rregull, Mirëupafshim!“ – u dëgjua ai duke e ndarë emrin në rrokje për ta shkruar në regjistrin e pacientëve. “Ju faleminderit shumë dhe mirupafshim. Bukur!” - tha Besimi, pasi e kishte mbyllur telefonin celular. - „Merre veturën tënde dhe më ndiq pas.” Pas pak veturat e tyre ishin në një rrugë të ngushtë që të shpinte në një lokal nate, në periferi të qytetit, pranë një zabeli. Posa kthyen në drejtim të autoparkut, Besimi i fiku dritat. Ashtu bëri edhe Dini. Në gjysmerrësirë ata i parkuan veturat e tyre, por nuk dolën jashtë. Pas pak çastesh ia behu edhe një veturë. Pasi u parkua, u dallua silueta e një burri, i cili shikoi majtas 100 dhe djathtas, se mos e përgjonte kush. Mbi rrotën e veturës se tij, ashtu i kërrusur, kërkoi apo la diçka, dhe me hapa të shpejtë iku drejt hyrjes. Nga çasti në çast duhej të vinte sinjali për fillimin e aksionit. Pasi e kontrolloi edhe një herë revolen e tipit “Colt”, Besimi fshehu dorën nën sqetullën e majtë dhe u mbush frymë. Mendja i shkoi te një aksion që disa muaj më parë e kishte organizuar dhe kishin pasur sukses. Por, më pas, disa nga shokët që kishin marrë pjesë në aksion, ishin arrestuar. Edhe kësaj radhe Besimi, për veten e tij, kishte siguruar mos zbulimin, kishte punuar në mënyrë profesionale, duke humbur çdo gjurmë. Kam profesion të mirë, mendoi. Nga telefoni celular erdhi alarmi. Pas katër cingërimave, ai u mbyll. Besimi doli i pari. Pasi bëri disa hapa në drejtim të hyrjes, ai u ul pas veturës që pak më parë ishte parkuar aty. Dini tani ndodhej fare pranë tij. Besimi mori çelësin mbi rrotën e veturës dhe ia zgjati Dinit. Ai me të shpejtë hapi automobilin dhe nga ulëset e pasme rrëmbeu një çantë. Pasi e hetoj se ç’kishte brenda, ia bëri me kokë se çdo gjë ishte në rregull. Besimi, me një shikim të shpejt hulumtues majtas e djathtas, i dha shenjë të ikte, duke ia marrë çelësin nga dora. Dini iku në drejtim të veturës se tij. Ndezi makinën dhe fare qetë u largua. Besimi, pasi shikoi edhe një herë rretheqark, u nis në drejtim të veturës dhe e ndoqi pas Dinin. Kur u kthyen në sallë, hoxha akoma ishte duke kënduar pjesë nga suret e Kur’anit. Qetë dhe pa bërë zhurmë që të dy u ulën në vendet e tyre të mëparshme. Dini, me dorën e majtë mbante faqen. Fytyra e tij shprehte dhembje dhe pikëllim bashkë. Askush nuk e 101 dinte nëse kjo pamje e fytyrës i vinte nga dhembjet e dhëmballës, nga fjalët mallëngjyese të hoxhës që i thoshte për shpirtin e prindërve të tij të vdekur, apo për viktimat e tij të posa vjedhura. Punë e madhe, mendoi me vete. Drogë kam vjedhur! Në fund e mori fjalën kryehoxha. Pasi i shikoi të pranishmit me radhë, sikur nga fytyrat e tyre donte të lexonte tekstin që e kishte formuluar me kohë në mendjen e tij, u kollit lehtë dhe pastaj, me një zë artificial dhe aktoresk, tha: “Ndodhemi këtu në mes të botës krishtere. Jo vetëm në mes të fabrikave të tyre, jo vetëm në mes të shkollave të tyre, jo vetëm në mes të spitaleve të tyre, por edhe në mes të kishave të tyre. Para se të vija këtu, në këtë sallë, mbi portën e lartë të kësaj ndërtese ishte e shkruar me germa të mëdha “Gemeinde kirche”, që do të thotë në shqip: “Kisha e komunës.” Pra, islami po e mbërthen nga gryka krishterimin, i cili nga paqartësia e tij, nga edukata shkatërruese e tij, nga mësimet degjeneruese të tij ndaj njerëzve e sidomos ndaj femrave, shumë njerëz, popuj dhe shtete kanë filluar ta braktisin dhe ta përqafojnë fenë, gjuhën dhe fjalën e Allahut xheneshanehu. Këtë pranim të hapur, këtë adhurim të paparë ndonjëherë në jetën e Islamit, këtë dashuri të madhe për Kur’anin, për Muhamedin alejhi selam, më se miri e ilustron autori anglez Michael H. Hart në veprën e tij: “Njëqind njerëz që e ndryshuan historinë e botës”, ku Muhamedin e vë në vendin e parë. Kjo ka bërë që adhuruesit e krishterimit të gjenden ngushtë, të gjendën në një mëdyshje, në një udhëkryq dhe i ka shtyrë t’u bien kambanave të alarmit, duke derdhur gjithë shafranin e tmerrshëm propagandues, të 102 helmueshëm dhe të hidhur si zeheri për ta shkatërruar Islamin. Kur një i krishterë ka një dashuri kaq të lartë ndaj profetit tonë, atëherë, a do të arrijnë të tjerët të depërtojnë deri te shkatërrimi i Islamit? Estaifurullah tybe istiukfa! Unë them: Jo! Fuqia e tyre është e vogël para fuqisë së Allahut fuqiplotë, mëshiruesit dhe mëshirëbërësit! Lum si ai që e dëgjon fjalën e Allahut! Lum si ai që merr dhe e shpërndan fjalën e shenjtë të Muhamedit alejhi selam! Lumë si ai që me itikat e besim të fortë i përgjigjët thirrjes së shenjtë të Allahut dhe ata do ta kenë të hapur derën e xhenetit dhe do të rrojnë në lumni në botën e amshueshme! Amin!“ “Amin!” – u përgjigjën edhe disa nga të pranishmit. * “Vrasje në mes shqiptarëve të Kosovës”, – tha Sandra duke e hedhur gazetën përpara Besimit. Ai, me sy të përgjumur, e mori gazetën në dorë. Në faqen e parë ishte shkruar me germa të mëdha: „Prapë shqiptarët e Kosovës” Qërim hesapesh në mes të bandave mafioze rivale. Epilogu: një i vdekur në vend dhe dy të plagosur lehtë. Në mesin e të plagosurve edhe një mysafir rasti. Policia e heton rastin…“ “Ndodhin në çdo shtet të botës gjëra të tilla“, – tha Besimi, - „dhe kjo nuk do të thotë se të gjithë popujt janë të njëjtë, kriminelë.” “Këtë nuk e thotë askush”, – tha Sandra duke marrë gazetën, meqë Besimi nuk kishte shfaqur ndonjë interes të veçantë për atë që shkruante atje. Këtë mosinteresim e bëri vetëm në sytë e saj, kurse në veten e 103 tij mendoi ndryshe. Nuk i erdh aspak mirë që kishte ndodhur ajo vrasje, pikërisht atje dhe ndoshta për fajin e tij. Sidoqoftë, për veten e tij kishte një grremç të sigurt nga të mbahej. Frika vinte se kjo ngjarje mund të ishte fillimi i dyshimit. Ndërsa fillimi i dyshimit sillte drejt tij shikimet zhbiruese të spiunëve, të detektivëve, të përgjuesve të specializuar në këto delikte dhe lëvizjet e tij do të bllokoheshin. E dinte mirë se ç’do të thoshte, kur sytë e aparatit shtetëror kthehen në drejtim të dikujt për hetim…do të thotë zbu…(o Zot! dhe ai iu shmang fjalës fatale zbulim)… dhe me një shikim të trishtueshëm dhe të frikshëm e përlau Sandrën, e cila, me kokën ulur mbi gazetë, lexonte në heshtje atë që Besimi i saj e kishte filluar mbrëmë dhe të tjerët e kishin përfunduar ndërkohë. Ndoshta është e shkruar në gazetë… dhe një dridhje tmerruese ia përshkoj krejt trupin. Nuk i pritej derisa ajo ta ketë përfunduar së lexuari dhe komentuari atë artikull njoftimi, i cili për Besimin, në këto momente krize, dukej tmerrësisht i gjatë. “Çdo gjë për momentin mbetet e errët“, – tha Sandra qetë-qetë, duke lënë gazetën mbi tavolinë. – „Ç’ke? Nuk ndjehesh mirë?” “Mirë jam, por… sesi me erdhi!…” – tha ai dhe, i lehtësuar nga fjalët e saj, doli në ballkon. Pas pak u vesh dhe doli. Në klub e priti xha Hima. Ishte i shqetësuar. Kishte një pamje jo të zakonshme, me një fytyrë të vrarë. I kishte ikur ajo buzëqeshja e përhershme. Pasi e përshëndeti, u ul në një karrige pranë tij. Në sallën e madhe kishte pak njerëz. Ata bisedonin me zë të lartë. Tema e bisedës ishte e njëjtë për të gjithë: Krimi 104 i mbrëmshëm që kishte tronditur nga themeltë edhe një herë mërgatën shqiptare. “More vesh gjë ti?” - pyeti Hima, duke u lëkundur lehtë mbi karrige. “E pashë në gazetë.” “Vrasje misterioze!” “Si ndodhi?” – pyeti me ndrojtje Besimi. “Asgjë nuk është e qartë tani për tani. Koha do t’i sqarojë të gjitha. Por… kam dhembje, mor bir... dhembje dhe turp bashkë!” – tha xha Hima me zë të ultë, sikur dëshironte të mos e dëgjonte askush atë që tha. “Dhembje dhe turp bashkë!” - përsëriti Besimi, duke ulur kokën në shenjë dëshpërimi. Më kot e kërkoi Dinin. Në klub priti gati një orë, por ai nuk erdhi.
Nuk ishte as në shtëpi, as në klubin e Valit. As në sallën e bilardos nuk e gjeti. I thanë se kishte pasur një takim urgjent me pronarin e një agjencie turistike. Fjala ishte për një dërgesë simbolike nga vëllezërit e tij që jetonin në Kosovë, por ngarkesa kishte përfunduar në qytetin Sant Morritz. U kthye në banesë. Sandra nuk ishte në shtëpi. U ul në kanape dhe hapi televizorin, me shpresë se do të mësonte diç më tepër për vrasjet e një nate më parë. E ndiente se edhe vetë ishte një personazh i skajshëm në këtë ngjarje, që befas i kishte sjellë një çrregullim të papritur, një frikë që prej ditës që kishte ardhur në këtë shtet nuk e kishte përjetuar asnjëherë më parë. Ishte i lodhur. Lehtë u shtri mbi kurriz dhe me shikim drejt tavanit të bardhë të dhomës së miqve, u përpoq ta zbrazte trurin nga çdo mendim, por ishte e kotë. Një frikë tinëzare iu kishte mbështjellë rreth gjithë qenies së tij 105 dhe nuk e linte të qetë. Ishte frika se mund të zbulohej dhe... këtu shkëputej nga gjithë ai mondanitet dhe pasuri përrallore, që sapo kishte filluar ta shijonte. Pastaj, do të pasonte edhe humbja e dytë, që gjithashtu ishte e rëndë. Zbulimi, burgosja, apo… vrasja e tij nga… (o Zot, sa tmerr, dhe përnjëherësh e largoi nga koka emrin e atij që në këto rrethana duhej ta vriste). Në fund, çka do të thoshte xha Hima, kur do ta merrte vesh se intelektuali, trimi, politikani, patrioti që me fjalimet e tij të zjarrta i bënte të derdhnin lot përmallimi mërgimtarët, u burgos, apo u vra në fushën e kriminalitetit?!… Tmerr!… Jo, jo, nuk është tmerr. Unë jam i paemër, i patrajtë, i pa mbiemër, i pa datëlindje, i pa moshë, i paatdhe… unë jam hiç, asgjë, askush, i humbur. Po, po i humbur!… Zilja e derës e largoi nga ato vegime të tmerrshme, por edhe e ktheu në realitet, duke e tmerruar edhe më tepër. Nuk ishte shtypja e sustës së ziles në stilin e Sandrës. Mos janë “ata”, mendoi, dhe zemra filloi t’i rrihte me shpejtësi. Cingërrima u përsërit. Me hap të frikshëm u afrua pranë derës dhe duke venë syrin në vrimën e saj, pa jashtë. Ishte Dini. E hapi derën me të shpejtë. Disi u hutua, kur e pa atë në derë. Ishte e mundur që të mos jetë arrestuar akoma, pyeti veten me ankth, kurse atij i uroi mirëseardhje. “Dërgesa ndodhet në Sant Morritz“, – tha Dini, duke mos e fshehur frikën. “E mora vesh! Kam menduar gjatë për këtë çështje”, – tha Besimi mendueshëm. “Nuk kam njeri të përshtatshëm që ta dërgoj atje…” “Unë mendoj ta dërgojmë atë burrin me syze, si 106 thua ti?” – tha Besimi, duke shikuar ngultas në sy Dinin, i cili i dukej fare i hutuar. “Ai nuk pranon!” – ia ktheu Dini i ndrojtur. “Nuk them që ai të merret pikërisht me transportimin e drogës, bile as që duhet ta kuptojë qëllimin e vërtetë! Në këtë rast, ne duhet ta përdorim atë për t’i ç’orientuar përgjuesit, nëse ata ekzistojnë. Më kupton çka dua të them? Kurse, me transportimin e drogës të merret një ekip tjetër!” “Ku ta gjejmë atë ekip?!” “I kemi njerëzit tanë të rryer në këto punë! Ku ndodhet ai tani?” “Kush?” “Ai burri me syze, pra!” “Ai punon…” “Lajmëroje përmes telefonit celular në vendin e punës dhe thuaji që të shkojë pikërisht në Sant Morritz për të transportuar ca makina, ose diçka tjetër, kurse sa për transportimin e drogës ka se kush merret!…“ “Po nëse nuk pranon? ” – pyeti Dini, me fytyrë pakëz të çelur nga ideja e Besimit. “Gjej mënyrë ta bindësh! Kërko të takohesh me të personalisht dhe gjej njëqind arsye për ta bindur, si për shembull shëndeti…” “E gjeta, e gjeta!... Këtë punë ia lëmë Valit. Ai i beson Valit dhe për fjalën e tij ai do të pranojë pa asnjë hezitim të shkojë në Sant Morritz! Super! Pastaj, drogën mund ta transportojë vetë Vali, apo dikush tjetër! Si thua ti!?“ “E sheh, pra? Ta provojmë një herë! Ideja është e mirë!“ – tha Besimi, pa ndonjë entuziazëm të veçantë. 107
7:01:00 AM
